Αγαπητέ συμπολίτη
Η επίθεση που δέχεται η ελληνική κοινωνία είναι πρωτοφανής. Μια κρίση που διέρχεται συνολικά το παγκόσμιο οικονομικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελεί για πολλούς την αιτία και για άλλους την αφορμή ή την ευκαιρία για την επιβολή μέτρων τα οποία όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα αντί να επιλύουν τα προβλήματα, τα διογκώνουν. Καθημερινά αναλωνόμαστε σε οικονομικές και οικονομικίστικες αναλύσεις προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε έννοιες οι οποίες μέχρι πρόσφατα μας ήταν άγνωστες. Οι «αγορές», η «τρόικα», οι «δόσεις», το «έλλειμμα», το «μεσοπρόθεσμο», το …«κούρεμα» αποτελούν όχι μόνο αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, αλλά μας γεμίζουν με άγχος, καθώς στο τέλος συμπεραίνουμε ότι οι γνώσεις και η αντίληψή μας για το χρηματοοικονομικό καθεστώς που διέπει την καθημερινότητά μας είναι ελλιπείς.
Στο τέλος, αναγκαζόμαστε να δεχτούμε μια «πραγματικότητα» την αλήθεια της οποίας αισθανόμαστε ανίκανοι να ερμηνεύσουμε. Με άλλα λόγια, έχουμε καταστεί έρμαια των ανά τον κόσμο κυβερνώντων οικονομολόγων και μη, οι οποίοι, από τη θέση ισχύος που κατέχουν, καταστρώνουν σχέδια και προσπαθούν να περάσουν τις επιδιώξεις τους, χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε με σιγουριά εάν αυτό το κάνουν για το καλό του λαού ή για την ικανοποίηση των όποιων προσωπικών τους επιδιώξεων και ματαιοδοξιών. Όπως όλα δείχνουν όμως, ο στόχος των κυβερνώντων δεν είναι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, όπως μάλιστα χωρίς αιδώ διατείνονται, αλλά, το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η εξαθλίωσή τους και η συσσώρευση του πλούτου και της δύναμης στα χέρια λίγων που συμπεριφέρονται στους υπόλοιπους σαν να είναι αναλώσιμα πιόνια στο παιχνίδι τους. Δεν είναι μακριά η εποχή όπου, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θα δουλεύει για ένα ξεροκόμματο και θα αποτελεί υπολογίσιμη «παράμετρο» μόνο στην χρονική περίοδο κατά την οποία θα μπορεί να παράγει και να καταναλώνει.
Είναι στο χέρι μας, όλα αυτά τα σχέδια να ανατραπούν και όλοι μαζί να απαιτήσουμε ο καθένας να πάρει αυτό που του αξίζει. Φορολογούμενε συμπολίτη Οι οικονομικές απολαβές κάθε κλάδου, όπως βεβαίως και αυτού των εφοριακών, αποτελούν κατάκτηση για την οποία χρειάστηκε να δοθούν μεγάλοι αγώνες. Το αντίκρισμα για αυτούς τους αγώνες, μέχρι σήμερα ήταν όχι η αύξηση του βασικού μισθού, αλλά, όπως και με όλους τους κλάδους των εργαζομένων, επιδόματα, τα οποία όπως πια γνωρίζουμε όλοι, με μεγάλη ευκολία πρόκειται να καταργηθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Εδώ και πολλά χρόνια, για κάθε κλάδο, αποτελούσε και αποτελεί επιδίωξη των αγώνων του όχι μόνο η βελτίωση των οικονομικών του απολαβών, αλλά και η βελτίωση του συγκεκριμένου συστήματος μέσα στο οποίο εργάζονται. Κανένας δάσκαλος και καθηγητής δεν ζητούσε μόνο λεφτά στις απεργίες. Κανένας οδηγός ταξί δε ζητούσε μόνο αύξηση των κομίστρων. Κανένας ιδιωτικός υπάλληλος δεν ζητούσε μόνο αύξηση του μισθού του. Κανένας αστυνομικός, συνταξιούχος, νοσηλευτής, γιατρός, δικηγόρος, δε ζητούσε μόνο λεφτά.
Όλοι εδώ και χρόνια προσπαθούν στους αγώνες που δίνουν να βελτιωθεί η εργασιακή τους καθημερινότητα και συνθήκες, να καλυτερέψει κάθε κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας της οποίας αποτελεί κομμάτι. Ωστόσο, η εκάστοτε κυβέρνηση, εξουδετέρωνε έντεχνα τον αγώνα, πετώντας πότε ένα μεγαλύτερο και πότε ένα μικρότερο ξεροκόμματο, ή ακόμα και …παντεσπάνι, καταφέρνοντας έτσι να κλείσει τα στόματα με αποτέλεσμα να διατηρήσει το καθεστώς το οποίο προφανώς τη συνέφερε να υφίσταται. Και με αυτό τον τρόπο, οι εφοριακοί ξεχνούσαν ότι τα έσοδα που εισέπρατταν δεν πήγαιναν στην παιδεία, σε δρόμους, νοσοκομεία, υποδομές, τα οποία θα προτιμούσε όλος ο κόσμος να ξοδεύονται, αλλά σε μίζες και σπατάλες. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ξεχνούσαν ότι η παραπαιδεία γιγαντώνεται, τα σχολεία υποβαθμίζονται, η παιδεία καταρρέει. Οι αστυνομικοί ξεχνούσαν ότι η εγκληματικότητα καλπάζει, οι λιμενικοί και οι στρατιωτικοί ότι τα σύνορα είναι διάτρητα. Η κάθε παραγωγική τάξη, είτε δημόσια είτε ιδιωτικά εργαζόμενη, έκλεινε τα μάτια στα θεσμικά προβλήματα τα οποία διογκώνονταν αντί να επιλύονται. Συμπερασματικά, αποτελεί τεράστιο σφάλμα των εργαζομένων, το γεγονός ότι ξεχνούσαν τα άλλα αιτήματα μιας και ικανοποιούνταν σε όποιο βαθμό τα οικονομικά εξ αυτών.
Ας λέμε πια την αλήθεια! Εμείς σαν εφοριακοί δεν αντιδράσαμε όσο έπρεπε όταν μετά την δεκαετία του 80 και κατά καιρούς, κάποιοι έμπαιναν στις εφορίες από τα παράθυρα, με μετατάξεις από διάφορους φορείς, παρακάμπτοντας τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ με τους οποίους βεβαίως επελέγη η πλειοψηφία. Δεν αντιδρούμε ακόμα και σήμερα για τις παρεμβάσεις από το πολιτικό πελατειακό σύστημα παρόλο που καθημερινά πρέπει να τις αντιπαλεύουμε μέσα στο εργασιακό μας περιβάλλον με προσωπικό κόστος. Όπως όλοι οι κλάδοι, έχουμε κάνει κι εμείς μικρότερα ή μεγαλύτερα λάθη. Κάποτε όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις επιλογές και με τα αποτελέσματα των πράξεών ή της αδράνειάς μας. Το σύστημα του οποίου αποτελούσαμε και αποτελούμε κομμάτι, έρχεται να πάρει πίσω τα δανεικά, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για κάτι άλλο πέρα από την επιβίωσή του. Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας ανοίκειας και μεθοδευμένης επίθεσης κατασυκοφάντησης του κλάδου μας από τον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό. Τι να πρωτοθυμηθούμε.
Την περίφημη έκθεση Ρακιτζή, που με ανακριβή στοιχεία, έδωσε την πάσα στον τύπο να εκδώσει πρωτοσέλιδα με τίτλους, «κίνημα δεν εισπράττω στις Δ.Ο.Υ.», ή «λευκή απεργία στις Δ.Ο.Υ.» που αναπαρήγαγαν οι καλοθελητές και κάθε πικραμένος από κάποια προσωπική του υπόθεση με την εφορία, ή τα καθημερινά πια σχόλια αμφισβήτησης, από κάθε αρμόδιο ή αναρμόδιο, ντόπιο ή ξένο. Όλα αυτά, μαζί με τον άδικο και επαχθέστατο χαρακτήρα των ίδιων των φορολογικών μέτρων, δημιουργούν μια απέχθεια στους πολίτες, για τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό και τους ενισχύει την επιθετικότητα που επιδεικνύουν το τελευταίο διάστημα , λόγω και των σοβαρών οικονομικών και όχι μόνο προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Θεωρούν και τους εργαζόμενους στις Δ.Ο.Υ σαν μέρος του προβλήματος και όχι σαν συμμάχους στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Προφανώς δεν είναι. Ας μην ξεχνάμε ότι αποτελεί πανάρχαια τακτική του εκάστοτε συστήματος να στρέφει την μία ομάδα εργαζομένων ενάντια στην άλλη, λησμονώντας ότι οι αγώνες είναι κοινοί. Η δουλειά του εφοριακού είναι πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα. Με το παραμικρό λάθος μπορεί να βρεθεί υπόλογος, κατηγορούμενος, κάτι που καθημερινά τον γεμίζει με άγχος και καταπίεση.
Οι εφοριακοί είναι οι πλέον αγανακτισμένοι πολίτες, που βλέπουν τις αποδοχές τους να σμπαραλιάζονται, τις συνθήκες εργασίας τους να γίνονται απάνθρωπες, το μέλλον τους αβέβαιο, την εφεδρεία να επικρέμεται στα κεφάλια τους και διαρκώς και μεθοδευμένα να απαξιώνονται σαν κλάδος. Κάλλιστα μπορεί κάποιος να υποθέσει πως κάποιοι απεργάζονται την αποσάθρωση και πλήρη διάλυσή του και κατάρρευση των εσόδων του δημοσίου για αλλότριους σκοπούς. (ακόμα και την πώληση του μηχανισμού σε ιδιώτες) Σύμμαχε συμπολίτη Πρέπει να λειτουργήσουμε πρώτα από όλα με αλληλεγγύη, με κατανόηση και να καταβάλλουμε ο καθένας αλλά και όλοι μαζί μια τεράστια προσπάθεια για να αλλάξουμε αυτό που αν δεν αλλάξει θα αποτελέσει την ίδια μας την καταστροφή. Εμείς, σαν εφοριακοί υπάλληλοι, γνωρίζοντας βεβαίως τα κακώς κείμενα τα οποία δεν αγωνιστήκαμε όσο έπρεπε για να αλλάξουν, αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την διατήρηση των κεκτημένων μας δικαιωμάτων, αλλά, ακόμα περισσότερο, για τη δημιουργία ενός φορολογικού συστήματος δίκαιου, που δε θα στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον μισθωτό και το συνταξιούχο. Ενός φορολογικού συστήματος, που θα προορίζει τα έσοδα τα οποία με τόσο κόπο καταβάλλει ο πολίτης, για σκοπούς που αποκλειστικά θα αφορούν τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου και δε θα επιτρέπει την κακοδιαχείριση και την κατασπατάλησή τους προς όφελος των λίγων και των μηχανισμών που τους στηρίζουν.
Σε αυτό τον αγώνα, ζητάμε να σταθούμε πλάι πλάι, αφήνοντας, στην άκρη τις όποιες διαφορές μας έκαναν να στεκόμαστε απέναντι, ώστε μαζί να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όλους εκείνους που σαν μοναδικό τους σκοπό έχουν την εξαθλίωσή μας και την μετατροπή μας σε μια άβουλη μάζα ανθρώπων ανίκανων να καθορίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Μόνη μας ελπίδα, ο κοινός αγώνας. Δύναμή μας και φόβος τους, η ενότητά μας.
Το παραπάνω κείμενο συντάχθηκε με πρωτοβουλία εργαζομένων στις Δ.Ο.Υ., αποτελεί προσωπικές τους απόψεις και δεν αντανακλά απαραίτητα την επίσημη άποψη του συλλόγου εφοριακών Ιωαννίνων.