Θα περιγράψω συνοπτικά την «Οδύσσεια» που περνάνε οι συνάδελφοι που εργάζονται ως ελεγκτές στις υπηρεσίες αλλά υποθέτω πως εκφράζω και τους συναδέλφους όλων των τμημάτων γενικότερα.
Μετράω αρκετά χρόνια υπηρεσίας και μπορώ να πω πως αυτό που βιώνουν οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι κάτι το απερίγραπτο.
Από που να ξεκινήσει κανείς.
Είναι πραγματικά απογοητευτικό, συνάδελφοι με υψηλή ακαδημαϊκή μόρφωση οι νεότεροι, και με μεγάλη εμπειρία οι μεγαλύτεροι, να αξιοποιούνται με τρόπο τόσο πρόχειρο, με ευθύνη τόσο των διευθυντών των υπηρεσιών, όσο και της διοίκησης.
Υποθέσεις ελέγχου (πολλές φορές εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, κάτι που σημαίνει διάβασμα και πάλι διάβασμα από την αρχή) πέφτουν σαν το χαλάζι.
Είναι κοινό μυστικό πως οι προϊστάμενοι (τμηματάρχες, υποδιευθυντές, διευθυντές) πολλοί πρώην συνδικαλιστές της γνωστής παράταξης, κρατάνε από επιφυλακτική έως και εχθρική στάση σε κάθε συνάδελφο που δεν ανήκει σε αυτήν την "παρέα" και θέλει απλώς να ολοκληρώσει σωστά τη δουλειά του.
Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τη διοίκηση και τον πολιτικό γνωστό τους που τούς διόρισε, χωρίς να έχουν καμία διάθεση όχι μόνο να προστατεύσουν τους συναδέλφους ελεγκτές, αλλά όταν το απαιτήσει η περίσταση, να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία αυτού που τους τακτοποίησε στη θέση αυτή.
Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να πιέζουν τους συναδέλφους ώστε οι εκθέσεις ελέγχου να «βγάλουν» τα ποσά που εκείνοι θέλουν (οι προϊστάμενοι), κάτι βέβαια που γίνεται για συγκεκριμένο σκοπό και προσωπικά οφέλη.
Τελευταίο τους όπλο η αξιολόγηση.
Όποιος δεν πάει με τα νερά τους, δεν υποτάσσεται στις επιθυμίες τους, λαμβάνει μια χαμηλή βαθμολόγηση και άντε να βρει άκρη.
Και με όλη αυτή την πίεση μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, οι συνάδελφοι να αναγκάζονται να εργάζονται πολλές φορές ακόμη και τα απογεύματα - δίνοντας κατά τη γνώμη μου λάθος μήνυμα στη διοίκηση, αφού αυτή η υπερωριακή εργασία δεν φαίνεται πουθενά - και με αποδοχές που παραμένουν σταθερές εδώ και χρόνια, χωρίς καμία αύξηση, ούτε στο βασικό μισθό, ούτε στα περιγράμματα, ούτε στην υπερωριακή απασχόληση.
Και όλα αυτά από συναδέλφους που σηκώνουν στις πλάτες τους τις αυξημένες ευθύνες που προκύπτουν από τη θέση τους, και δεν αναφέρομαι μόνο στους ελεγκτές.
Να μην αναφερθώ στο γεγονός πως θεωρείται δεδομένο πως αν δεν ανήκει κάποιος στο περιβάλλον του διοικητή και της γνωστής παράταξης δεν έχει καμία προοπτική ανέλιξης στη υπηρεσία.
Επειδή αναφερόμαστε σε προσοντούχους και εργατικούς συναδέλφους όπως είναι στην πλειονότητά τους οι εργαζόμενοι στην ΑΑΔΕ, το να ξέρει κάποιος πως δεν υπάρχει για αυτόν κανένα υπηρεσιακό μέλλον είναι τελείως ντροπιαστικό.
Τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και πιστεύω πως οι μοναδικές διέξοδοι είναι:
Αν είναι δυνατό, η επαναφορά του μορφώματος της ΑΑΔΕ στο Υπουργείο Οικονομικών, διότι ζούμε την παράλογη κατάσταση στα χαρτιά να εργαζόμαστε σε Ανεξάρτητη Αρχή, αλλά στην ουσία να υπηρετούμε σε μια Αρχή απολύτως κομματικά εξαρτημένη.
Και, σε πρώτο χρόνο, αλλαγή στην αντιπροσώπευση μας στην Ομοσπονδία όπου υγιείς δυνάμεις που εκφράζουν στην πράξη και όχι στα λόγια τους συναδέλφους και προασπίζονται τα δικαιώματά τους θα στέκονται πραγματικά απέναντι στη διοίκηση.
Η άποψή μου είναι πως ο διοικητής επειδή δεν είναι πολιτικό πρόσωπο ώστε να απολογείται στους πολίτες, το μόνο που φοβάται είναι μια πραγματική συνδικαλιστική εκπροσώπηση που θα διεκδικεί και θα τον εκθέτει όταν αυτό χρειαστεί.
Με ποιον ακριβώς τρόπο θα γίνουν τα παραπάνω, δεν μπορώ να ξέρω, το ζήτημα είναι να αποχωρήσουν επιτέλους αυτοί που αποτελούν την πλειοψηφία στην Ομοσπονδία και οι οποίοι εκφράζουν μόνο τον εαυτό τους και κανέναν άλλο.
Προσωπικά ποτέ δεν ανήκα σε κάποια παράταξη αλλά μπορώ να διακρίνω ποια πραγματικά θέλει και ποια όχι.
Ελπίζω αυτό που διακρίνω εγώ να γίνει αντιληπτό και από το σύνολο των συναδέλφων οι οποίοι με τον τρόπο, βέβαια, που ψηφίζουν έως τώρα, έχουν και αυτοί σοβαρό μερίδιο ευθύνης αναφορικά με την εντελώς παρακμιακή μας αντιπροσώπευση στην Ομοσπονδία.
~ Για την μεταφορά, Συνεργασία Ανεξάρτητων Σχημάτων