Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι
Έχουμε περάσει το κατώφλι μιας νέας εποχής. Μιας εποχής που η κυρίαρχη τάξη η οποία γίνεται μικρότερη σε πλήθος, αλλά ισχυρότερη και πλουσιότερη, επιβάλλει τα συμφέροντά της στο αυξανόμενο πλήθος των πληβείων οι οποίοι αδυνατούν όχι μόνο να αντιδράσουν, αλλά ακόμα και να κατανοήσουν όσα συντελούνται μπροστά στα μάτια τους. Η εξύμνηση του ατόμου και η έντεχνη απομόνωσή του από τον ζωντανό οργανισμό στον οποίο συμμετέχει, έχει διπλό αποτέλεσμα: από τη μια, τη χρήση του ατόμου ως μεμονωμένη μονάδα από την οποία μπορεί να εξαχθεί το μέγιστο κέρδος, και από την άλλη η εγκαθίδρυση της αδυναμίας του να λειτουργήσει σαν μέλος ενός ευρύτερου όλου.
Με άλλα λόγια, το άτομο έχει εγκλειστεί, έχει απομονωθεί σε ένα κουκούλι, σε ένα σφιχτό πλαίσιο το οποίο, μπορεί να του επιβάλλει και να επικροτεί την συμμετοχή του στην παραγωγή και την κατανάλωση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ευνοεί τη συμμετοχή του στην από κοινού προσπάθεια για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης.
Έχει πετύχει ο στόχος της απομόνωσης. Είμαστε ο καθένας μόνος του, φοβισμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουμε, προσμένοντας κάποιο θαύμα το οποίο θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε στις εποχές της αθωότητας, αλλά και της αδιαφορίας, της απάθειας.
Ο εγκλεισμός μας, πρώτα από όλα εκούσιος, από μας τους ίδιους, σε μικρές προσωπικές φυλακές, δεν πρόκειται να μας ωφελήσει. Αντίθετα, θα είναι πολύ πιο εύκολο κάποια στιγμή να αποτελέσουμε έναν εύκολο και διαχειρίσιμο στόχο του οποίου το μέγεθος θα αποτελεί μηδαμινής αξίας εμπόδιο σε κάθε λογής σχεδιασμό από τους ισχυρούς.
Η κατάντια μας είναι να προσερχόμαστε στις προγραμματισμένες και αποστειρωμένες διαδικασίες μέσω των οποίων διατηρείται η επίφαση της συμμετοχής μας στα κοινά και της αντίδρασής μας στην κατάσταση που ισχύει. Μόνο τότε μας αποδίδεται μια ελάχιστη αξία, μια ελάχιστη δύναμη, μέσω της οποίας αρκούμαστε να αισθανόμαστε ότι επιτελέσαμε το καθήκον μας. Εξίσου απαράδεκτο είναι ότι οι διεκδικήσεις μας και οι προσμονές μας αποκλειστικά περιορίζονται σε οικονομικά θέματα.
Δεν είναι όμως έτσι. Είναι πια, παραπάνω από φανερό, ότι κανένας δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει την εξουσία που του χαρίσαμε για κάτι παραπάνω από την ικανοποίηση των προσωπικών του στόχων και της ατομικής του ευδαιμονίας. Μόλις πριν είπαμε ότι το άτομο έχει την προτεραιότητα, κι έτσι ο ίδιος ο εκπρόσωπός μας θα κοιτάξει πρώτα τον εαυτό του. Και μετά; Κανέναν. Μόνο θα κάνει ό,τι αρκεί για να διασφαλίσει τη διαιώνιση της θέσης του, μόνο υπό αυτό το κίνητρο ίσως να υπάρξει κάποιο γενικότερο όφελος!
Εκλογές, απεργίες, πορείες, όλες οι γνωστές (και εύκολες) μορφές συμμετοχής στα κοινά έχουν αρκούντως απαξιωθεί και εξευτελιστεί εντέχνως, ώστε όχι μόνο να μη μας ωφελούν, αλλά αντιθέτως να αποτελούν χρήσιμο εργαλείο στους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις των ισχυρών.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλο αυτό το σύστημα έχει αποτύχει. Πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα, και να συνειδητοποιήσουμε πως ήρθε ο καιρός να διαλέξουμε άλλο δρόμο.
Τον δρόμο της διαρκούς συμμετοχής, της συνδιαμόρφωσης , τον δρόμο της συνεχούς προσπάθειας μέσα από συλλογικότητες και μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες, για την επίτευξη στόχων όχι ατομικών, αλλά γενικών, καθολικών, μέσα από τους οποίους θα απολαύσουμε τα όποια ατομικά οφέλη.
Να βάλουμε τέλος στην απομόνωσή μας και να βάλουμε τον εαυτό μας εκεί που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτό που ήδη αντιμετωπίζει ο καθένας μας μόνος του. Έχουμε πόλεμο, και ένας - ένας στη σειρά είμαστε εύκολα θύματα.
Δε φτάνει πιά να αρκούμαστε στην επίλυση των προβλημάτων μας μέσα από την εκπροσώπηση. Είναι ένα σύστημα σκόπιμα αποτυχημένο, εντέχνως απαξιωμένο και κατάλληλα ρυθμισμένο ώστε να ωφελεί κάθε άλλον εκτός από εμάς και την κοινωνική μας τάξη.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, δεν υπάρχει χρόνος. Κάπου δίπλα μας και γύρω μας ο πόλεμος μαίνεται, τα θύματα είναι φίλοι μας, γνωστοί μας, συγγενείς μας. Αν νομίζουμε ότι ξέρουμε τι θα πει πόλεμος, αν περιμένουμε να ακούσουμε βόμβες να πέφτουν για να πειστούμε, πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτή μας την άποψη, εκτός κι αν επιμένουμε να ζήσουμε όπως οι Σύριοι για να καταλάβουμε πώς έχουν τα πράγματα και σε ποια θέση βρισκόμαστε.
Πρέπει από σήμερα, έπρεπε από χθες, να αλλάξουμε όλοι τον τρόπο σκέψης και δράσης μας, και από το «εγώ» να περάσουμε στο «εμείς». Έχουμε χρέος απέναντι σε όσους στο παρελθόν αγωνίστηκαν για τούτο, έχουμε χρέος στον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά κυρίως έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας τα οποία έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μέλλον πολύ πιο ζοφερό και δυσοίωνο, έναν κόσμο που η αξία της ανθρώπινης ζωής θα αποτελεί αποκλειστικά μία χρηματιστηριακή παράμετρο, υποκείμενη στους στυγνούς κανόνες των αγορών που τόσο πολύ βιώνουμε ήδη στο πετσί μας. Εξάλλου στα παιδιά μας πρέπει να δώσουμε και να δείξουμε το παράδειγμα και τον δρόμο που πρόκειται να τα σώσει αλλά και να τα εξυψώσει, και αυτός ο δρόμος σίγουρα δεν είναι ο ατομικός.
Μέσα από κάθε τρόπο και δράση, να σπάσουμε τα δεσμά της απομόνωσής μας: να συμμετέχουμε, να επιδεικνύουμε αλληλεγγύη, συνεργασία, να εργαστούμε για την αξιοπρέπεια, για την αυτάρκεια, την οικολογία, ίσως ακόμα και για την αυτοδιάθεση και την αυτοδιαχείριση και να κατανοήσουμε πως κάθε μα κάθε προσωπική ευημερία περνάει αποκλειστικά από την ευημερία κάθε ενός συνόλου στο οποίο ανήκουμε.