ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΕΦΟΡΙΑΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 4ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016
«Είναι η εφαρμογή βρε ηλίθιε»
Αυτό ακούσαμε από τα χείλη του γερμανού υπουργού, απευθυνόμενος προς τον έλληνα πρωθυπουργό. Ο κ. Σόιμπλε όμως μάλλον απευθυνόταν προς τον ελληνικό λαό με τη φράση αυτή, όπως απευθύνονται το τελευταίο διάστημα, χρησιμοποιώντας άλλα λόγια, οι κυβερνώντες, λέγοντάς μας, «εσείς μας ψηφίσατε για να εφαρμόσουμε το τρίτο μνημόνιο, εσείς νομιμοποιήσατε, με την ψήφο σας στις τελευταίες εκλογές την πολιτική που σας είχαμε παρουσιάσει και που σήμερα υλοποιούμε».
Στο τρίτο λοιπόν μνημόνιο αναφερόταν ρητά η εξοικονόμηση πόρων από τον τομέα της ασφάλισης ίσων με περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ για το 2015, επιπλέον 1% του ΑΕΠ για το 2016, ήτοι 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ και άλλα τόσα για το 2017. Και φυσικά η εξοικονόμηση των πόρων αυτών προέρχονται τόσο από περικοπές στις καταβαλλόμενες συντάξεις όσο και από την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Το μόνο περιθώριο που αφέθηκε στην κυβέρνηση ήταν αυτό της επιλογής του όπλου με το οποίο θα τελεστεί η «εκτέλεση» του ελληνικού λαού μέσα από το ασφαλιστικό, δηλαδή με ποια ακριβώς μέτρα θα περικοπούν ή εξοικονομηθούν τα 4 περίπου δισεκατομμύρια σε βάθος τριετίας από το αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Ο κ. Σόιμπλε απευθυνόταν επίσης και σε όλους εκείνους τους κλάδους που έλαβαν θέση υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, σε όλους εκείνους που διατράνωναν την απαίτησή τους για την σύναψη συμφωνίας με την Τρόικα και τους ευρωπαίους, προκειμένου πάση θυσία να μείνουμε στο ευρώ. Απευθυνόταν λοιπόν στα κόμματα της συγκυβέρνησης που μετέτρεψαν το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στη Νέα Δημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ, στο Ποτάμι, στη ΔΗΜΑΡ και στα κομματικοσυνδικαλιστικά τους φερέφωνα, στη ΓΣΕΕ, στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, στα διάφορα Οικονομικά και Εμπορικά Επιμελητήρια και σε δεκάδες άλλες οργανώσεις και ενώσεις που διοργάνωναν εκδηλώσεις υπέρ της οποιασδήποτε συμφωνίας με τους δυτικούς «εταίρους» μας, με οποιοδήποτε κόστος, προκειμένου να αποφευχθεί η ρήξη ή το λεγόμενο Grexit.
Τα μέτρα που φέρνει το νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι λίγο πολύ σε όλους γνωστά: Αύξηση εισφορών, μείωση συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης και πολλά άλλα. Με λίγα λόγια το ασφαλιστικό δημιουργεί μια κοινωνία σύγχρονων σκλάβων, που θα χρυσοπληρώνουν ένα ανύπαρκτο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα, χωρίς παροχές και που θα δουλεύουν μέχρι τα 67 τους χρόνια για να λάβουν μια «εξασφαλισμένη σύνταξη» των 380 ευρώ. Και όλα αυτά μέχρι την επόμενη ασφαλιστική «μεταρρύθμιση».
Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για το ασφαλιστικό ας δούμε ποιες είναι οι κύριες αιτίες όξυνσης του προβλήματος και επίσης να δούμε αν το νέο νομοσχέδιο στοχεύει στην εξάλειψη των αιτιών του. Χωρίς αξιολογική κατάταξη οι λόγοι λοιπόν που οδήγησαν στην κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος είναι κυρίως οι κάτωθι:
- Η γήρανση του πληθυσμού, δηλαδή ένα αίτιο δημογραφικό, για το οποίο δεν υπάρχει καμία κυβερνητική παρέμβαση προς την κατεύθυνση επίλυσής του, τουναντίον οι παρεμβάσεις που γίνονται βρίσκονται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
- Η αναλογία ενεργού προς μη ενεργό πληθυσμό. Σήμερα στην ελληνική κοινωνία εργάζεται ένας για να συντηρήσει τρεις, είτε αυτοί είναι συνταξιούχοι, είτε άνεργοι, είτε ανήλικοι. Η πολιτική της λιτότητας που εφαρμόζεται λυσσαλέα κατά την τελευταία εξαετία από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και τη συγκυβέρνηση σήμερα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχουν οδηγήσει στην εκτίναξη της ανεργίας, στην κατακόρυφη μείωση των πόρων του συστήματος από ασφαλιστικές εισφορές, στην κατακρήμνιση του ΑΕΠ της χώρας, στην καταστροφή της παραγωγικής δραστηριότητας.
- Στην κακοδιαχείριση των προηγούμενων δεκαετιών. Στρατιές 45χρονων συνταξιούχων, πολλαπλές συντάξεις, βουλευτικές συντάξεις δεκάδων χιλιάδων ευρώ, υπερανταπόδοση για ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων, τεράστια εφάπαξ σε ημέτερους των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών, εθελούσιες έξοδοι χρυσοπληρωμένες από τον κρατικό κορβανά για να «εξυγιανθούν» κάποιες δημόσιες εταιρείες προκειμένου να χαρισθούν, απαλλαγμένες από σημαντικές δαπάνες μισθοδοσίας, σε πολυεθνικές εταιρείες.
- Οι παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό την τελευταία 6ετία που οδήγησαν στην άτακτη φυγή από το δημόσιο τομέα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, μέσω της συνταξιοδότησης, προκειμένου να αποφύγουν δυσμενείς μελλοντικές εξελίξεις αναφορικά στο συνταξιοδοτικό. Υπολογίζεται ότι την περίοδο 2008-2015 οι νέοι συνταξιούχοι είναι πάνω από 400.000 ενώ η αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων από 1,77/1 το 2000 έφθασε σε 1,27/1 το 2013 και επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο έως και το 2015.
- Η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, οι εργασιακές σχέσεις χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, με διάφορους νόμους του κράτους, οι οποίες στέρησαν και στερούν πόρους δισεκατομμυρίων από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
- Η καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, που ξεκίνησε με την υποχρεωτική κατάθεση των χρηματικών διαθεσίμων με μηδενικό επιτόκιο στην Τράπεζα Ελλάδος ήδη από τη δεκαετία του 1980, ο τζόγος στο χρηματιστήριο με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, τα δομημένα ομόλογα με κυβέρνηση ΝΔ επί Καραμανλή και τέλος η χαριστική βολή του έτερου εθνοσωτήρα Βενιζέλου με κυβέρνηση ξανά ΠΑΣΟΚ, με το εγκληματικό PSI, το οποίο επικύρωσε την οριστική κατάρρευση του ασφαλιστικού. Κοντινό παράδειγμα για τους εφοριακούς αποτελεί το ΤΕΑ-ΥΠΟΙΚ, το οποίο απώλεσε και αυτό τεράστια ποσά από το PSI και βρίσκεται σε αναστολή λειτουργίας.
Τις τελευταίες ημέρες ακόμη και αυτός, ο τέως υπουργός Εργασίας κ. Γιαννίτσης δηλώνει πως οποιαδήποτε παρέμβαση στις συντάξεις, σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και ακραίας λιτότητας θα οδηγήσει σε παραπέρα φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, σε περαιτέρω ύφεση και σε έναν ακόμη φαύλο κύκλο, στον οποίο θα παρουσιαστεί ξανά σύντομα ανάγκη νέων περικοπών μισθών και συντάξεων.
Να προσθέσουμε εδώ την έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ, σύμφωνα με την οποία των 1/3 των νοικοκυριών ζει χάρη σε κάποια σύνταξη, το 1/2 χάρη σε κάποιον μισθό και μόλις το 1/15 ζει χάρη σε κέρδη από επιχειρηματική δραστηριότητα.
Η οποιαδήποτε περικοπή λοιπόν στον κύριο πνεύμονα χρηματοδότησης των νοικοκυριών είναι αυτονόητο ότι θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στην ελληνική οικονομία και στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό και θα εντείνει το σπιράλ ύφεσης στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι τα τελευταία χρόνια, με άκρως καταστροφικά αποτελέσματα.
Θεωρούμε μάλιστα πως είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει το τελευταίο επεισόδιο σε αυτόν τον εφιάλτη που ζούμε και θα οδηγηθούμε στην οριστική κατάρρευση.
Λύσεις υπάρχουν;
Φυσικά υπάρχουν αλλά απαιτούν πρώτα από όλα να κάνουμε μια σκληρή αυτοκριτική ως λαός συνολικά, για τις επιλογές μας όλα αυτά τα χρόνια, επιλογές οι οποίες ευθύνονται και αυτές για τη σημερινή κατάσταση.
Οι λύσεις επίσης απαιτούν σύνεση, διάλογο, λεπτομερή σχεδιασμό και ομοψυχία για τη χάραξη μιας πολιτικής σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που ακολουθείται σήμερα, φυσικά και στο ασφαλιστικό, με λογικές και βιώσιμες παρεμβάσεις, που εξαλείφουν στρεβλώσεις υπέρ κάποιων συγκεκριμένων υποομάδων όσο και γενικότερα στην οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Χρειάζεται μια πολιτική που θα σταματήσει άμεσα τη λιτότητα, εκτός του πλαισίου των δανειστών - διεθνών τοκογλύφων, μια πολιτική σε πλήρη ρήξη με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εφαρμόζονται σήμερα, μια πολιτική με όραμα αλλά και λεπτομερή σχεδιασμό, αναδιανεμητική προς όφελος των πολλών η οποία μάλιστα θα περιλαμβάνει διαγραφή μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους, το οποίο οι πάντες αναγνωρίζουν πως δεν μπορεί να αποπληρωθεί και αποτελεί θηλιά στο λαιμό μας που σφίγγει κάθε μέρα και πιο πολύ. Μια πολιτική με στόχο την ουσιαστική παραγωγική ανασυγκρότηση, που εκτός των άλλων θα τονώσει τη ζήτηση στην αγορά ώστε να αναθερμανθεί η πραγματική οικονομία με πολλαπλασιαστικά θετικά αποτελέσματα.
Η απεργία που έχει προκηρυχθεί για την 4η του Φλεβάρη αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για να ξεσηκωθούμε και να απαιτήσουμε να αλλάξει τώρα η πολιτική που εφαρμόζεται, να ενωθούμε με όλους όσους βρίσκονται στους δρόμους παλεύοντας για την επιβίωσή τους.
Η συμμετοχή πρέπει να είναι μαζική και μάλιστα όχι αποκλειστικά και μόνο στην απεργία αλλά σε κάθε είδους δράση που ως στόχο έχει το σταμάτημα της λιτότητας και της φτώχειας.
Σε αυτόν τον αγώνα κανένας δεν πρέπει να μείνει απαθής. Αφορά το σήμερα αλλά και το αύριο της πατρίδας μας.